Πώς το γήινο σώμαέγινε μια διαστημική γκαλερί τέχνης
Ήθελα monoperta.art να μην είναι μια βαρετή ιστοσελίδα, αλλά να υπάρχει μια πραγματική ιστορία γύρω απ’ αυτήν, εμποτισμένη από περιπέτεια και συναισθήματα, για την οποία οι λέξεις είναι λιγοστές ο αναβρασμός υπερχειλίζει. Σαν παθιασμένος και ανεξέλεγκτος έρωτας που σε απελευθερώνει αλλά και ταυτόχρονα σε σκλαβώνει. Από τον οποίο παρασύρεσαι και γίνεσαι θυελλώδης. Όταν είσαι εκείνος ο αφρός της ταραγμένης θάλασσας, κάτω από τον οποίο κρύβεται το δροσερό κρύο, γαλάζιο και αλμυρό. Το ένιωθα με τις πιτσιλιές της θάλασσας που κολλούσαν στα μουστάκια μου, μεταδίδοντας τη διέγερσή τους λες και με κώδικα Μορς. Νομίζω ότι τον αποκωδικοποίησα. Σε εκείνα τα ελληνικά νησιά που σε φέρνουν πιο κοντά στην αίσθηση του παραδείσου και της μοναξιάς, όπου παροτρύνθηκα να εμπλουτιστώ με περισσότερη λαχτάρα. Να κάνω αυτό που πραγματικά με μεθάει.
Μάλλον είμαι τρελός που ονειρεύομαι να πατήσω στη Σελήνη, αλλά το κατάφερα. Με την πρωτοποριακή καλλιτεχνική μου κατάκτηση της σεληνιακής επιφάνειας. Κατέχω τη φωτεινή πλευρά της σε κάθε πανσέληνο, ουρλιάζω από αϋπνία και σκέψεις. Η σκοτεινή πλευρά της όμως – φαίνεται να είναι μέρος του εαυτού μου. Ίσως όλα μου τα συνεχόμενα εσωτερικά καλέσματα να προέρχονται από αυτήν.
Αυτός είναι ο λόγος που η πρώτη μου έκθεση ήταν στον κρατήρα Τζακ Πάρσονς που χαράζει την «πίσω» πλευρά της Σελήνης. Η ανώμαλη επιφάνειά του, που μοιάζει με αμοιβάδα στο μικροσκόπιο, φιλοξένησε τις δημιουργίες μου, τις αναγνώρισε και τις απορρόφησε στο σεληνιακό της δέρμα. Μια έκθεση στη Σελήνη – παράδοξο και τρελό, αλλά άξιζε τον κόπο να κατακτήσω με το όνειρό μου αυτήν την σχεδόν παρθένα επιφάνεια, που παρατηρήθηκε μόνο ηδονοθηρικά από ένα ισχυρότερο τηλεσκόπιο. Και ναι, συνάντησα παράφρονους ανθρώπους που με ρωτούσαν: «Πώς στέλνεις την τέχνη σου εκεί, στη Σελήνη;», οπότε ακόμα κι εγώ ο ίδιος άρχιζα να πιστεύω ότι η έκθεση με τα έργα τέχνης μου εξακολουθεί να αιωρείται κάπου πάνω από τα κεφάλια μας. Η φωτογράφηση της εκδήλωσης ήταν γεμάτη με τεράστιες ποσότητες ενέργειας και η βαριά ανάσα των εργαζομένων που βοηθούσαν στην τακτοποίηση των γλυπτών αισθανόταν σαν αυτοί να βρίσκονταν σε περιβάλλον χωρίς πίεση και οξυγόνο. Για μερικούς ανθρώπους, τα όνειρα είναι μόνο μια επίπονη και κουραστική δουλειά.
Η Σελήνη στην αρχαιότητα
Έχω ακούσει κάθε είδους θεωρίες για τη Σελήνη, αλλά για μένα ως εικαστικός καλλιτέχνης το πιο σημαντικό ερώτημα είναι πότε αυτή εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως εικόνα στο πέρασμα των αιώνων. Είναι ρεαλιστικό και λογικό να εμφανίζεται στο παλαιότερο ίσως σεληνιακό ημερολόγιο που δημιουργήθηκε ποτέ και που ανακαλύφθηκε στα τοιχώματα των διάσημων προϊστορικών σπηλαίων του Λασκώ της Γαλλίας. Μιλάμε για 15 χιλιάδες χρόνια προ Χριστού. Δεν είμαι ιστορικός και ερευνητής της χρήσης της Σελήνης, αλλά αυτή είναι ακριβώς η χρηστική εφαρμογή της. Όργανο μέτρησης του χρόνου. Κύκλοι. Αλλαγή. Κίνηση.
Ο Ωρινάκιος πολιτισμός έχει επίσης τα τεχνουργήματά του που σχετίζονται με τη Σελήνη. Τα σχέδια σε οστά της Ύστερης Παλαιολιθικής περιόδου, δηλαδή 35 χιλιάδες χρόνια π.Χ., δεν είναι καλλιτεχνικό αριστούργημα όπως οι σπηλαιογραφίες, αλλά μαρτυρούν την περιέργεια του ανθρώπου για τα φαινόμενα της γήινης φύσης και για το τι τον περιβάλλει. Το ορατό Διάστημα. Είναι ενδιαφέρον το πώς πριν από 35 χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος είχε την ελευθερία να χαράζει τις δικές του παρατηρήσεις της φύσης, όπου έβρησκε και 20 χιλιάδες χρόνια αργότερα κρύβει τις γνώσεις του βαθιά στα σπήλαια της σημερινής Γαλλίας. Λαμβάνοντας υπόψη την ποιότητα των ίδιων των σπηλαιογραφιών και τα επακόλουθα καλλιτεχνικά στυλ στις απεικονίσεις μέχρι σήμερα, μπορούμε με ασφάλεια να ανακηρύξουμε τη Γαλλία μητέρα των πάντων που οι κριτικοί ορίζουν ως καλές τέχνες.
Για άλλα έργα στη Σελήνη
Όταν ανακοίνωσα δημόσια την πρόθεσή μου να πραγματοποιήσω μια έκθεση στην επιφάνεια της Σελήνης, το Διαδίκτυο έκρυψε μεγαλόψυχα το γεγονός ότι δεν θα είμαι ο πρώτος καλλιτέχνης που θα κατέχει την επιφάνεια του επίγειου δορυφόρου μας. Ήταν η σιωπή του Διαδικτύου για την ύπαρξη ενός διαστημικού προκατόχου καλλιτέχνη. Μια μαύρη τρύπα. Με τον καιρό εμφανίστηκαν άρθρα για τους συναδέλφους μου που είχαν ήδη στείλει τα έργα τους στη Σελήνη. Ένας από αυτούς, έμαθα, είναι ο Βελγοαμερικανός καλλιτέχνης Paul Van Hoeydonck. Η ιδέα δεν ήταν ακριβώς δική του και του φαινόταν τόσο παράλογη που μάλλον δυσκολεύτηκε να το πιστέψει, όταν ένας αστροναύτης του Apollo 15 άφησε δίπλα στη Σεληνάκατο το μικρό ειδώλιο που είχε δημιουργήσει, που αργότερα ονομάστηκε «Το Μνημείο του Πεσόντος Αστροναύτη ή Fallen Astronaut». Θεέ μου, αυτό δεν ήταν ακριβώς τέχνη, αλλά μάλλον ένα μνημόσυνο με μνημείο μεγέθους έστω και 8 εκατοστών, για τους άνδρες που σκοτώθηκαν στις διαστημικές αποστολές.
Ο Αμερικανός καλλιτέχνης Forrest Myers είναι το άλλο περίεργο όνομα, που θεωρείται ότι κατάφερε να ανεβάσει τα έργα μιας πληθώρας παγκόσμιων καλλιτεχνών στη Σελήνη, σε γκαλερί στην πρωτότυπη εκδοχή της κάψουλας που εφηύρε. Υποστηρίζεται ότι ο Άντι Γουόρχολ έστειλε ένα σχέδιο με πέος ως μέρος αυτής της έκθεσης. Γεννητικό όργανο στο διάστημα. Ως θέμα. Αστειεύομαι, αλλά είναι μια ιδέα για μελλοντική έκθεση.
Στις μέρες μας, ένα χρόνο πριν ολοκληρώσω το δεύτερο μέρος του έργου μου στο φεγγάρι, και ο Τζεφ Κουνς αποφάσισε να ανεβάσει τα έργα του εκεί για να ξεκινήσει τη διαφημιστική του καμπάνια γύρω από τις πωλήσεις NFT. Αυτό με κάνει χαρούμενο, γιατί κάποιος πιο διάσημος και με περισσότερα χρήματα αποφάσισε να εκθέσει στη γκαλερί μου ένα χρόνο μετά από μένα. Του εύχομαι καλή επιτυχία και σε αυτή την προσπάθεια να τον συνοδεύει το πνεύμα που θα τον υψώσει πάνω από τα χρήματα, επειδή τουλάχιστον για μένα η έκθεση στη Σελήνη ήταν και παραμένει πάνω από όλα μια πνευματική εμπειρία.
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για το έργο του (εδώ)
Για τους νέους και τους παλιούς φίλους
Το σεληνιακό μου έργο με συνάντησε με νέους φίλους, χωρίς να χάσω κανέναν από αυτούς με την πάροδο του χρόνου. Έμεινε μια φιλική πανσέληνος, όχι μια νέα σελήνη «καθαρισμού». Μιλήσαμε πολύ για το τι είναι η Σελήνη και γιατί περιφέρεται γύρω από τον πλανήτη Γη, παρόλο που δεν ήμασταν φυσικοί, αστρονόμοι ή άλλοι ειδικοί. Ήμασταν ανοιχτοί σε έννοιες και θεωρίες, ακόμη και σε πρωτοποριακές καλλιτεχνικές και μερικές φορές παρανοϊκές τρελές ιδέες. Με την έναρξη της σεληνιακής έκθεσης, ξεκίνησε ο κύκλος της διαστημικής Αναγέννησής μου και της αδηφάγας ορμή μου για κατάκτηση και περιπέτεια. Έβλεπα στα μάτια των συνομιλητών μου ένα όνειρο και μια παρόρμηση να πετάξουν μαζί μου. Στο φεγγάρι και πίσω. Και να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι δεν υπάρχουν ακατόρθωτα πράγματα, ότι ακόμη και η γήινη βαρύτητα δεν μπορεί να τους κρατήσει για πολύ, διότι η επιθυμία τους να απομακρυνθούν, να πετάξουν, να αφεθούν σε αυτήν την απόλαυση και στην πλήρη έλλειψη βαρύτητας, είναι ισχυρή. Πώς μπορεί το εγκόσμιο, το γήινο, το ορατό, να σε κρατήσει πίσω όταν η ψυχή σου πετάει ορμητικά στο φεγγάρι; Με τίποτα!
Λέγοντας γλυκόλογα μέχρι τα ξημερώματα μιλούσαμε συνέχεια για εκείνη. Για τη Σελήνη. Ήταν μια μυθοπλασία, μια ολογραφική εικόνα — ανέφικτη και αρκετά τρομακτική στην γκρίζα επιφάνειά της που μοιάζει με υδράργυρο. Άλλες φορές ονειρευόμασταν έναν κόσμο υψηλότερης νοημοσύνης, από τον οποίο μας παρακολουθούν και μας προφυλάσσουν από την αυτοκαταστροφική ανθρώπινη φύση μας και την παράφορη απληστία να καταναλώνουμε μέχρι εξάντλησης. Μερικές φορές φανταζόμαστε τη Σελήνη ως έναν σταθμό διαλογής, όπου μια μεγάλη σειρά ψυχών περίμεναν να τους πουν πού να πάνε στην απεραντοσύνη του διαστήματος. Για να μη χαθούν. Το φεγγάρι ήταν μια σημαντική στάση για αυτούς, προκειμένου να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, να κατευθυνθούν στο δρόμο τους και μετά ποιος ξέρει τι τους περιμένει. Αυτές οι συζητήσεις άνοιξαν έναν άγνωστο για μένα κόσμο, μια βεντάλια ευκαιριών και παράλληλες διαστάσεις. Αλλά μου φόρτωσαν και την ευθύνη να δημιουργήσω κάτι πραγματικά εντυπωσιακό που να φιλήσει το φεγγάρι. Θα ήταν μια σειρά από γλυπτά που θα ονόμαζα δικό μου διαστημικό έργο. Ένιωσα σαν να είμαι εφευρέτης. Ιεραπόστολος.
Και νομίζω ότι τα κατάφερα. Η πρώτη «προσγείωση» των έργων μου ήταν θρίαμβος. Δεν έμοιαζε με τίποτα που έχουν δείξει μέχρι τώρα. Ούτε από τη NASA, ούτε στις αναφορές από τις διαστημικές αποστολές. Κατοχύρωσα ένα νέο όραμα για τη Σελήνη, για το διάστημα. Δημιούργησα τη δική μου κοσμογονία, εμποτισμένη με συμβολισμούς και μεταφορές που κωδικοποιούνται στα γλυπτά μου. Έστειλα το ανθρώπινο αποτύπωμα στη Σελήνη, αν και εκείνη έστελνε τον εαυτό της κάθε βράδυ σε όλη την ανθρωπότητα.
Περί συνωμοσιών
Όπως όλοι όσοι έχουν ξεκινήσει ένα σεληνιακό έργο, έτσι και εγώ βρέθηκα αντιμέτωπος με σκεπτικιστές και δύσπιστους που αμφισβητούσαν τις επτά προσγειώσεις των Αμερικανών αστροναυτών στο φεγγάρι. Τολμούσαν να αφαιρούν το αμερικανικό όνειρο και τη νίκη επί των Ρώσων στον αγώνα για διαστημικά καλάθια. Ομολογώ, με μόλυναν με τον τρόπο σκέψης τους και τις θεωρίες συνωμοσίας. Έζησα ένα σημείο καμπής, παραλίγο να παρατήσω την έκθεση, γιατί έπεσα στα χέρια ανθρώπων για τους οποίους η συνωμοσία γύρω από αυτά τα ταξίδια ήταν πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο.
Ήδη είχα ζωγραφίσει μια σειρά από παλιά ελατήρια κρεβατιού και ο μπρούντζος πάνω τους γυάλιζε παιχνιδιάρικα πάνω στη δικτυωτή επιφάνεια. Η φαντασία μου για νέες εμφανίσεις της Σελήνης σε αιθέρια ελατήρια και μπρούντζο πήγαινε κατά διαβόλου. Χρειαζόμουν τη σταθερή πεποίθηση ότι εκείνοι από τη NASA είχαν πατήσει εκεί. Ότι αυτό που μας δείχνουν είναι πραγματικά από την επιφάνεια της Σελήνης. Ότι το φεγγάρι είναι μακρινό, αλλά προσβάσιμο. Ότι το ανθρώπινο όνειρο δεν σταματά με την ονειροπόληση, αλλά κάπου εκεί διαπερνά την απουσία της βαρύτητας, στο άπειρο του διαστήματος, μέχρι να χτυπήσει στη επιφάνεια της υπόλευκης Σελήνης που είναι γεμάτη κρατήρες. Οι συνωμοσιολόγοι με βομβάρδισαν με τα επιχειρήματά τους για την αμερικανική σημαία που κυματίζει ύποπτα, κάτι που είναι αδύνατο στη Σελήνη, για την απουσία αστεριών και για άλλες γκάφες σχετικά με το μήκος και την κατεύθυνση των σκιών, που εντόπισαν οι άγρυπνοι σκεπτικιστές στις αποδείξεις για τις πεζοπορίες στον δορυφόρο της Γης. Δεν με ενθουσίασαν πια όμως. Άλλο πράγμα ήταν η δυσδιάκριτη προσγείωση χωρίς ατυχήματα και άλλο η διαφήμισή της. Ήταν σαφές ότι τα πλάνα είχαν ενισχυθεί για μεγαλύτερο αποτέλεσμα. Ποιος θα τους έδινε σημασία ανάμεσα στις επιθετικές έγχρωμες διαφημίσεις που διακόπτουν την αγαπημένη σαπουνόπερα;
Η πιο ουσιαστική υπεράσπιση των αμερικανικών προσγειώσεων ήρθε σε μένα από τον Αλεξέι Λεόνοφ, για τον οποίο ήταν απολύτως σαφές για ποιο λόγο κάποια πλάνα από τη Σελήνη γυρίστηκαν στη Γη. «Για περισσότερο δράμα λοιπόν», είπε, «η αλήθεια είναι ότι η Αμερική αγαπά το Χόλιγουντ και το Χόλιγουντ αγαπά την Αμερική, και χωρίς δράμα δεν υπάρχουν προσγειώσεις».
Από όποια πλευρά και να το δούμε, γίνεται σαφές ότι με όλα τα χρήματα που δαπανήθηκαν για αποστολές στο φεγγάρι, το μόνο που μένει στην Αμερική είναι τα πολιτικά μερίσματα στον αγώνα με τη Ρωσία. Ήθελαν να είναι οι πρώτοι που θα προσγειωθούν στο φεγγάρι και το έκαναν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Χρειάζεται να κάνεις και λίγη διαφήμιση και να ζαλίζεις τα αυτιά της Ανατολής. Μεταξύ των συνομωσιολόγων λέγεται σαν αστείο, ότι αυτές οι περιβόητες προσγειώσεις στην πραγματικότητα έχουν σχέση με την παράταση της αγωνίας του κομμουνισμού, επειδή η Ρωσία έπιασε την εξαπάτηση και την παζάρεψε για νέες τεχνολογίες και μακροχρόνια χρηματοδότηση με αντάλλαγμα τη σιωπή της και την υπόκλιση της προς την Αμερική, προκειμένου να στηρίξει το χρεοκοπημένο, οπισθοδρομικό σύστημά της που έχει στοιχίσει τόσες ανθρώπινες ζωές. Μετά την εισβολή στην Ουκρανία, αυτό το επιχείρημα παρέμεινε ένα αστείο, επειδή είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου, ότι εάν υπήρχε συνωμοσία εδώ, τότε η Ρωσία θα μπορούσε χωρίς αμφιβολία να επωφεληθεί από έναν τέτοιο συμβιβασμό. Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή. Άλλο θέμα είναι ότι οι υπάλληλοι Δημοσίων Σχέσεων της NASA θα έπρεπε να απολυθούν όλοι χωρίς καμία εξαίρεση, επειδή με την αναστάτωση που δημιουργήθηκε σε σχέση με τη επερχόμενη αποστολή «Άρτεμις» του Τζεφ Μπέζος, οι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι η NASA και ο πλούσιος Ελληνοαμερικανός θα είναι οι πρώτοι που θα επισκεφθούν τη Σελήνη. Η ανοησία ότι δεν έχουν μελετήσει ακόμη την διαστημική ακτινοβολία τροφοδοτεί περαιτέρω τις θεωρίες συνωμοσίας δεδομένου ότι έχουμε δύο Μαρς Ρόβερ στον Άρη που θα έπρεπε να είχαν φέρει αυτές τις πληροφορίες στα κεντρικά γραφεία της NASA εδώ και πολύ καιρό. Δεν θα σχολιάσω το αστείο με τις στολές των αστροναυτών, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση στη δεκαετία του εξήντα του περασμένου αιώνα τα υλικά να ήταν πιο αξιόπιστα από σήμερα. Ίσως και να έχουν χάσει την τεχνολογία για τη δημιουργία τους. Ή οι αρειανοί να την έχουν κλέψει. Ή σεληνιανοί.
Σταματώ εδώ με το θέμα αυτό, διότι οποιαδήποτε κριτική που σχετίζεται με το παρελθόν και το παρόν, υποτιμά το κατόρθωμα αυτών των 12 σκληρών ανδρών και των βοηθών τους, τόσο στη Γη όσο και στο διάστημα, οι οποίοι, με τεράστιο κίνδυνο για τη ζωή τους, πήγαν σε αποστολές για να μας δείξουν ότι το αδύνατο είναι δυνατόν.
Μπορείτε να βρείτε τη Σεληνιακή μου σειρά NFT (εδώ)
Θα προσπαθήσω να προστατεύσω την ιστοσελίδα monopetra.art από εμπορική παραβίαση, γιατί ο σκοπός της είναι διαφορετικός. Να προωθήσει την τέχνη μου σε αυτόν τον δυναμικό εικονικό κόσμο. Ο χώρος του Διαδικτύου είναι ακόμη πολύ νέος για να φέρει τα κολοσσιαία κέρδη που αναμένεται να παράγει. Κυκλοφορώ τα έργα μου σε μορφή NFT σε απολύτως συμβολική τιμή, όχι τόσο για να βγάλω κάποιο κέρδος, αλλά για να προωθήσω τη σεληνιακή μου έκθεση μέσω ενός ακόμη καναλιού στο διαδίκτυο. Το Διαδίκτυο είναι ακόμα μωρό και η ανάπτυξή του συνδέεται με μια τεράστια δημιουργική ανάκαμψη που μπορεί να συγκριθεί με εκείνη της Αναγέννησης. Ο μεγάλος στόχος κάθε καλλιτέχνη δεν είναι να εμπλουτίσει το διαδίκτυο με τα έργα του, αλλά να κάνει τον χώρο του Διαδικτύου δικό του έργο, γιατί συζητώ έναν νέο εικονικό κόσμο που πρόκειται να βιώσει την οπτική του Αναγέννηση. Όσοι καταλαβαίνετε τα λόγια μου και έχετε τα μέσα καθώς και την τεχνική ομάδα και τις ικανότητες, μπορείτε να μου γράψετε (εδώ).
Η πρώτη έκθεση στη Σελήνη και η δεύτερη που έρχεται
Τα ίδια μου τα γλυπτά που δημιουργήθηκαν από ελατήρια ύπνου, ζωγραφισμένα με λιωμένο μέταλλο, δεν χρειάζονταν αυτή τη σεληνιακή περιπέτεια, αλλά παραδέχομαι ότι ταίριαζαν αισθητικά τόσο καλά σε αυτό το έργο, έτσι ώστε η Σελήνη αναμφίβολα ενίσχυσε το αποτέλεσμα που αναζητούσα και αυτά παραμένουν μηνύματα της ανθρωπότητας προς το διάστημα. Τέλος πάντων, δεν περίμενα να προκαλέσω τεράστια εντύπωση με αυτό το έργο, αλλά πιστοί φίλοι που τους άρεσε η πρώτη παρουσίαση, αγόρασαν και συνεχίζουν να αγοράζουν δικά μου έργα για να συγκεντρώσω χρήματα για μια δεύτερη εκτόξευση στο διάστημα. Ομολογώ, η Γη είναι στενή για μένα.
Στο τέλος τα κύρια έργα που παρουσιάστηκαν και θα παρουσιαστούν στη Σελήνη
Γλυπτό της «Αγάπης»
Η αγάπη είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Ο λόγος που θέλω τα γλυπτά μου να επισκεφτούν το φεγγάρι. Κοιτάξτε, από τότε που μπήκα στην ιδέα να πραγματοποιήσω αυτή την έκθεση, κάθε μέρα είμαι σε ανεβασμένη διάθεση. Η σκέψη ότι μπορώ να παρουσιάσω τα έργα μου σε ένα άλλο ουράνιο σώμα δεν αντιστοιχεί σε κανένα γνωστό τουλάχιστον σε μένα συναίσθημα, αλλά αν θα έπρεπε να περιγράψω ένα συναίσθημα που να είναι κοντά σε αυτήν την κατάσταση, χωρίς καμία αμφιβολία θα έλεγα ότι είναι αγάπη.
Ο «Θάνατος»
Επειδή υπάρχει, ο σωματικός θάνατος υπάρχει, η ψυχή όμως, είναι αθάνατη και έχει τις δικές της συμπαντικές διαδρομές, δεν σκοπεύω όμως να επεκταθώ φιλοσοφικά στο θέμα δεδομένου ότι υπάρχουν τόσες πολλές αντιλήψεις.
Η «Θυσία»
Η καθημερινή μας θυσία για ό,τι μπορείτε να σκεφτείτε έχει αφαιρέσει προ πολλού την αγιότητα αυτής της ιερής πράξης και την έχει ευτελίσει σε βαθμό που δεν θα σας αρέσει αν μελετήσω το θέμα σε βάθος. Δεν σκοπεύω να σας κρατώ έξω από αυτήν την ιερή πράξη που μας δόθηκε από τους θεούς για να τους υπηρετούμε και να κατανοούμε, την οποία έχουμε υποβιβάσει στο επίπεδο να θυσιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο για να περιβάλλουμε τον εαυτό μας με ανέσεις.
Ο «Τροχός»
Ο τροχός είναι ο χρόνος που κάνει κύκλο και επαναλαμβάνεται. Το μόνο πράγμα που αλλάζει είναι το υλικό από το οποίο είναι κατασκευασμένο για να διαρκέσει περισσότερο κατά την περιστροφή.
Η «Πυξίδα»
Η πυξίδα είναι εξαιτίας του φίλου μου του кαπετάν Ζоρζ, που εμπλέκεται σε απίστευτες βλακείες, αλλά είναι σκληρό καρύδι και βρίσκει πάντα την κατεύθυνση, σαν αληθινός καπετάνιος να ζήσει για λίγο ελεύθερος.
Γλυπτό της «Γλώσσας»
Αυτή είναι η Βαβυλώνα, η Βαβυλώνα με τα πολλά μάτια. Αυτό το γλυπτό είναι αφιερωμένο σε εκείνους που βλέπουν αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν για αυτό που είδαν. Τα πρώτα πέντε λεπτά, κατά τη διάρκεια των οποίων αναμειγνύονται οι γλώσσες της ανθρωπότητας που κοιτάζει τριγύρω της φοβισμένη, αντιστοιχώντας τις νέες λέξεις στο μυαλό της. Έχω μια ζωγραφιά από το 1992, με την οποία πάντα ήθελα να κάνω γλυπτό.
Ο Ανδρόγυνος
Οι ανδρόγυνοι υπάρχουν στην επίγεια φύση, σκέφτομαι να μη διαφωνούμε επί του θέματος, είναι διασκεδαστικό όμως να συζητήσουμε αν υπάρχουν τέτοια όντα στο σύμπαν.
Στο δεύτερο σεληνιακό καλλιτεχνικό ταξίδι, θα γίνετε μάρτυρες νέων γλυπτών όπως της «Τεχνητής Νοημοσύνης», του «Κλόουν» κ.α.
ΗΜΙΤΕΛΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ!
